ایران نیز تنها کشوری نیست که برای تحقق چنین طرحی تلاش میکند بلکه حتی سالها از قافله عقب هستیم. به طور مثال، آمریکا و کره جنوبی در دهه 90 میلادی اقدام به تاسیس شبکه ملی اطلاعات کردند و بستری را برای اینترنت پرسرعت در کشور خود تدارک دیدند.
با توجه به افزایش سرعت دستیابی به داده، پس از اجرای اینترنت ملی، بسیاری از سایت ها که محتوای چندرسانه ای تولید و منتشر می کنند، کاربران را به مصرف بیش از اندازه حجم سوق می دهند و باعث «حجم خوری» می شوند.

با این اوصاف واضح است که اینترنت حجمی در کنار اینکه مغایر با شبکه ملی اطلاعات است و می تواند دسترسی به اطلاعات را برای کاربر محدود کند، توجیه اقتصادی نیز برای مصرف کننده اینترنت ندارد و با توجه به سرعت بالا کاربر از بیم مصرف ناگهانی حجم, مراجعه به سایت ها و استفاده از داده آنها را کاهش می دهد.

دولت برای رسیدن به این مهم و حذف اینترنت حجمی دست به کار شد و دیروز مدل جدید فروش اینترنت به صورت نامحدود در جلسه کمیسیون تنظیم مقررات ارتباطات به تصویب رسید. خبری که قطعا باعث خوشحالی کاربران اینترنت در کشور خواهد شد و موجب نزدیک تر شدن سطح کیفی صنعت آی تی ایران به استانداردهای بین المللی می گردد. اما چندان هم خوشحال نباشید! در مدل اینترنت جدید که در گزارشات قبلی به آن پرداختیم تقریبا چیزی به نام «اینترنت نامحدود» وجود ندارد و این لفظ بیشتر شبیه یک شوخی است.

هرچند در سرتاسر دنیا اینترنت های ثابت در منازل و ادارات به صورت کاملا نامحدود و با سرعت مورد نیاز مشتری به فروش می رسد ولی احتمالا در ایران خبری از این اتفاق خوشایند نخواهد بود. در مدل جدیدی که دولت پیش بینی کرده، شما باید برای بازدید از سایت های خارجی دو برابر هزینه کنید یعنی اگر مثلا هزینه هر گیگ دانلود از یک سایت ایرانی که سرورهای داخل کشور دارد 3 هزار تومان باشد، شما برای دانلود همین میزان از یک سایت خارجی باید 6 هزار تومان هزینه کنید.

در واقع اینترنت بین المللی برای کاربر هزینه ای دوبرابر اینترنت ملی در بر دارد. از طرفی، اصولا اینترنت دریافتی شما نامحدود نخواهد بود، یعنی سقفی به عنوان «مصرف منصفانه» در نظر گرفته می شود که نمی توانید بیش از آن مقدار دریافت اطلاعات داشته باشید. حجمی که به نظر می رسد چندان هم زیاد در نظر گرفته نشود. این اینترنت که دولت مردان با خوشحالی از آن نام می برند همین الان هم که هنوز قانون جدید به اجرا نرسیده، در دسترس است.

به عنوان مثل، برخی اپراتورهای وب، اینترنت غیرحجمی را به شیوه ای عجیب عرضه می کنند. در این شیوه شما برای یک ماه اشتراک اینترنت با سرعت 1Mbps باید مبلغ 25 هزار تومان بپردازید. این درحالی است که در همین سرویس غیرحجمی، شما با محدودیت حجمی 17 گیگ در ماه مواجه خواهید بود که این با نام سرویس مورد نظر کاملا در تناقض است.

بگذارید مثال دیگری از یکی از اپراتور های دیگر بزنیم. شرکت ایرانسل، اخیرا بسته ای را تحت عنوان نامحدود شبانه به بسته های قابل خرید اینترنت همراه خود افزوده است. برای این سرویس به اصطلاح نامحدود، شما تنها حق مصرف حدود 60 گیگ را خواهید داشت هرچند مبلغی که می پردازید در مقابل 60 گیگ اصلا دیده نمی شود و بسیار ارزان قیمت خواهد بود.

در هر صورت همانطور که پیش از این گفتیم که اینترنت نامحدود در ایران غیرقابل اجرا خواهد بود، وزیر ارتباطات و فناوری اطلاعات با صحبت هایش در مورد اینکه «سقف مصرفی» هم برای اینترنت نامحدود در نظر گرفته شده مهر تاییدی برا این موضوع زد.بازهم باید تاکید کرد که اجرای چنین طرحی نیاز به اقناع اپراتورهای ارائه دهنده اینترنت و همچنین برآورد هزینه های مالی تحمیل شده به آنها دارد و نمی توان بدون جلب نظر آنها، مجبور به حذف بخش زیادی از درآمدشان شوند.